Fluor, próchnica i tarczyca

Na początku XX wieku w Stanach Zjednoczonych (Colorado) zauważono występowanie zależności między ekspozycją na fluor a stanem uzębienia. Większa zawartość fluoru w spożywanej wodzie korelowała z mniejszą zachorowalnością na próchnicę. Po potwierdzeniu wstępnych obserwacji, od lat 50-tych rozpoczęto wprowadzanie programów fluorowania wody pitnej. Rekomendacje te są wspierane przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) jako skuteczna metoda profilaktyki schorzeń jamy ustnej. Aktualnie około 5% ludności świat spożywa wodę sztucznie wzbogacaną o ten pierwiastek.

W ostatnich latach coraz częściej podejmowane są próby oceny ryzyka związanego z nadmiernym spożyciem fluoru. Dostępne dane wskazują na związek między fluorowaniem wody a m.in. funkcją gruczołu tarczowego. W badaniu dzieci mieszkających w okolicach New Delhi wykazano, że podwyższone stężenie fluoru w wodzie (4.37 ppm) było skorelowane z kliniczną niedoczynnością tarczycy u 47% badanych. Sugerowano, że niekorzystny wpływ fluoru może być szczególnie istotny na obszarach z niedoborem jodu.

We Wrocławiu program fluorowania wody był prowadzony (prawdopodobnie niesystematycznie) przez 30 lat i został przerwany w 1996 r.

Stephen Peckham and Niyi Awofeso, “Water Fluoridation: A Critical Review of the Physiological Effects of Ingested Fluoride as a Public Health Intervention,” The Scientific World Journal, vol. 2014, Article ID 293019, 10 pages, 2014. doi:10.1155/2014/293019

Author Info

xmedstom

Translate »